Un còp i' avié, dòu tèms que lei siègle avien rèn qu'una chifra…
Un còp i' avié, dòu tèms que lei Sarrasin que vandalisavoun la Provenço basso arribavoun de còp à se faufiela dins nòstei's encountrado…
Sigummana, vièi noum d'Anòt, couro nòstei rèire restavoun en meinado à Vers-la-Vilo, es sèmpre esta fidèlo à la fe catoulico e à la glèiso roumano.
Tambèn, un bèu jour dòu siègle nouvèn, un ségne crestian de Prouvenço basso, escorta de sa douço princesso e de quauquei vassau, persegui per uno chourmaio d'infidèu, soulicitè la retirado au Ségne de Sigummana, que ié disien Ermerincus. L'aguènt agudo, se venguè autreja per refùgi soubeiran, uno baumo dins lou finimèn de la roucado, subre lei valèio ente Vaïro e Couroump se mescloun.
Aquesto baumo se troubo à l'intrado d'un circ naturau, que lou pas estrech asseguro, emé dei branco e dei roucas, de l'escoundre, gardènt aqueste rescoundoun secrèt eis envahisseire. Lei Sarrasin cerquèroun de badas lei piado de nòstei counvidat, s'entourneroun, mai proumeteguèroun l'eternita pèr lei trouba mai.
Nòstei's oste visquèroun ansin quauquei tèms enco de nautre, partejant dòu moumènt, nòstei coustumo e usanço, davans qu'un traïdou vengué desmasca l'escoundudo à n'un emissari eretic.
L'endeman, leis infidèu venguèroun mai fòrço, descurbiguèroun lou refùgi reiau e massacreroun lou Prince, sa tendr'amigo e touto sa corteto, fuguèroun perfins jita dins lou vuege dòu baus soubeiran que lei disoun despèi "balcoun dòu Rei".
Aguèroun que lou tèms d'acaba soun maufach que s'espandiguèroun dins nòsto cièuta, pèr ié perfèndre lei malourous estajant, coumplici, segound élei, d'agué douna l'espitalitaà seis enemic. Es aro, que sauvènt nòstei reire d'un chaple, la pesto se desclaré dins la gènt sarrasino. Aquélei d'entre-élei qu'eroun pas malaut se sarièn enfugi sens' eisecuta sei plan…
Se dis tambèn que l'epidemìo se sariè aplantau pèr miracle… Es per lei nuetch de luno pleno, que l'amo dòu varlet feloun vèn, per lou punimèn de Dièu, barula dins lei roucas e lei rouino de la mount d'Anòt, liberant au ressoun dei sousco de pentimèn e de remòrs.
L'estranho vesioun luminouso s'avalis à pouncho d'aubo, per faire plaço au silenci pasible, que rèn que lei couà dei viei còrpatas venoun treboula, qu'élei soulet, se remembroun d'aquel'istori.
Es d'aquest'epoco qu'à la baumo e au cantoun, lei dison "La chambro dòu Rei" e trouban mai "Lou jardin dòu Rei"…
